RaczejKonsolowe Nagrody 2019

Anthem

Nagroda: Wydmuszka Roku

Przejdź do recenzji

Jeśli ktoś uważa Horizon: Zero Dawn za wydmuszkę, to polecam (choć generalnie to NIE POLECAM) spróbować pograć trochę więcej w Anthem. Dawno nie widziałem tytułu tak płytkiego, a jednocześnie ładnego dla oka i ucha. Praktycznie zerowy lore. Brak sensownego systemu budowania postaci. Zadania na jedno kopyto. I najbardziej bolesny ze wszystkich: loot – właściwie „mizeria”, jaką BioWare przygotowało. Zero polotu czy fantazji. Oby w końcu ściągnęli ozdoby świąteczne z gry (w chwili pisania wpisu, nadal wisiały) i faktycznie odrodzili ekscytację graczy dla tytułu. Z ostatnich wiadomości dowiedziałem się, że twórcy pracują w pocie czoła nad przekształceniem go w grę, którą miał od samego początku być. I choć lista obszarów, jakie zmieniają brzmi śmiesznie (jakby nową grę robili), to byłem świadkiem już kilku odrodzeń w branży (FF XIV, No Man’s Sky i pewnym stopniu Destiny oraz The Division), więc trzymam kciuki. Nad Anthem pracują na pewno kreatywni i zdolni ludzie, a my mieliśmy już szansę do pośmiania się, drwin i żartów – wystarczy. Niech zrobią coś, z czego będą dumni. Może na start PS5? Nie byłby to głupi pomysł. Posucha premierowa to świetny moment na nowy start.

Ghost of a Tale

Nagroda: Niespodziewanej Perełki Niezależnej

Przejdź do recenzji

O tytule dowiedziałem się właściwie przez przypadek. Wydaje mi się, że ktoś wspomniał o nim na Twitterze. Byłem wtedy na fali szukania zachodnich gości do podcastu, a ponieważ tytuł zrobił na mnie wrażenie zapowiedzią, chciałem zaprosić jego twórcę do odcinka podcastu. Pogadać o indie developmencie oraz, jak udało się wykrzesać tyle piękna z silnika Unity – bo na nim hula Ghost of a Tale. Niestety się nie udało. Odpowiedzialny w sporej mierze za produkcje SeithCG zaoferował w zamian kod do recenzji na dowolną platformę, więc stąd jedna i jedyna recka „nie zakupionej ze swojej kieszeni” produkcji – chociażby z efektu, jaki to wywołało na co niektórych, było warto wejść w eksperyment. No dobra, a co z samą grą? Gdyby nie optymalizacja gry, przez którą naprawdę słabo Ghost of a Tale działało na PS4 (podobno na PC nie było lepiej), to produkcja jest prawdziwą „drobiową” perełką. Śliczna estetycznie, ze wspaniałymi bohaterami i historią, która zaciekawia głównym wątkiem, a zaskakuje tematyką w wątkach pobocznych. Pod wizerunkiem słodziaka drzemie dorosły i dojrzały tytuł, poruszający się w tematyce alkoholizmu, wojny, rasizmu czy rodzicielstwa. Co ciekawe, chwilę po opublikowaniu recenzji pojawiła się łatka, poprawiająca optymalizację. Nie wiem, ile w tym było zasługi RaczejKonsolowo, albowiem z danych panelu admina wiem, że ktoś z Francji wchodził na recenzję kilkukrotnie (wykorzystując tłumacza witryn od Google), ale liczy się to, że gra działa lepiej – sprawdziłem. Zatem i wam polecam.

Sekiro

Nagroda: im. Michaela Fassbendera za Perfekcję Wykonania

Przejdź do recenzji

Tak jak Magneto w filmie o X-Menach, widział perfekcję w uwodzącej go niebieskoskórej Mystique, tak nie jestem w stanie lepiej wyrazić zachwytu ostatnią produkcją From Software. Miyazaki i jego zespół, skompletowali wszystkie patenty, czyniące ich game design wyjątkowym wzorem dla reszty branży (z którego zresztą czerpie ona nieustannie) i połączyli to z tęsknotą za serią/światem/tłem, do którego od dawna chcieli wrócić – a mowa o Tenchu i ogólnie feudalnej Japonii. Sekiro jest dla mnie przykładem idealnego skomponowania elementów rozgrywki, dzięki któremu każda sesja, godzina, minuta z tytułem jest równa. Zrównoważona pod względem wyzwania, satysfakcji, zadowolenia oraz zachwytu nad walorami audiowizualnymi produkcji. Wszystko, co osiągnąłem w grze zawdzięczam palcom u rąk. Żadnych prześliźnięć się czy niepełnego ukontentowania z konieczności wsparcia się na pomocy innych. Nie wiem, co From Software zrobi z kolejnym swoim tytułem, jednak pobić Sekiro będzie im trudno, więc taki powrót do Armored Core, na jakiś czas, nie byłby głupi. Byle nie ZA długi.

Let It Die

Nagroda: Za Produkcję Nie Do Recenzowania Albo Po Prostu Nie Mam Ochoty A Tak Serio To Zapomniałem

Brak recenzji

Nie wiem, co też mnie podkusiło, że sprawdzić tytuł, który już na papierze nie miał mi nic do zaoferowania poza samym twórcą (SUDA51). Free 2 Play, którego każdy materiał na ziemi określa jako cholerny żmudny grind i generalnie marnowanie czasu. Nie wiem, czy znajdę w sobie na tyle sił, aby napisać recenzję tytułu, z kilku powodów: pierwszym jest klimat produkcji, któremu blisko jest do Manhunta z PS2 czy filmów z serii Piła, czyli generalnego popierdolenia w stylu gore i psychodelii. Nijak do mnie to nie przemawia. Jest tutaj od groma walut, systemów, mechanik związanych z przedmiotami, lootem, skrzynkami, itd. Wszytko wydaje się być tak zbudowane (a raczej zagmatwane), abyśmy spędzili w tytule, jak najwięcej czasu. Sam „koniec” gry również jest sprytnie ukazany – z jednej strony widoczny od pierwszych minut, ale droga ku niemu niemożliwa do określenia w ramach czasowych. Poważnie się zastanawiam nad sensem tego rodzaju produkcji w erze, w której blockbustery możemy kupić za kilkadziesiąt złotych, a np. The Division 2 osiąga przecenę do kilku dolarów. A mimo to, tytuł ściągnęły miliony, co też nie jest specjalnie zaskakujące, albowiem pomijając w/w bolączki, gra zachwyci fanów stylu SUDY51 i całego Grasshopper. Nie można tytułowi odmówić tego szaleństwa, punkowej rozrywki, humoru i groteskowości, która towarzyszy większości produkcji Goichiego Sudy. Również mocnym punktem jest ścieżka dźwiękowa, do której studio zaprosiło setkę undergroundowych kapel z Japonii, aby swoim rockowym, punkowym, ciężkim, rapperskim czy electro-popowym brzmieniem, udźwiękowili rozgrywkę Let It Die (na Spotify znajdziecie playlistę). Jestem ciekaw, czy Suda i Grasshopper Manufacture finansowo są zadowoleni z tytułu. Ja natomiast mówię pass i – dla mnie – pozwalam grze umrzeć.

Ace Combat 7: Skies Unknown

Nagroda: Czworonogi Przyjaciel Roku

Przejdź do recenzji

Był pies, który jeździł koleją, a Japończycy stworzyli psa, który latał samolotem – dobra, nie do końca to prawda, ale stał blisko myśliwca na pasie startowym. Chodzi oczywiście o Golden Retrievera, który pojawił się w jednej ze scen przerywnikowych Ace Combat 7. Wiele osób (w tym ja) uważało, że to najprawdziwszy pieseł JPEG czy PNG, wrzucony do filmiku, co tym samym pociągnęło za sobą falę memów i śmiechu w internecie. Okazało się natomiast, że pies nie był wcale statycznym obrazkiem, a nagranym klipem wideo. W jednym z wywiadów po „aferze”, szef studia Project Aces, Kazutoki Kono, zdradził, że czworonóg był po prostu bardzo grzecznym psem podczas nagrania. Na komendę: „Siad!”, grzecznie siedział. Jednocześnie psiak był przyjacielem jednego z programistów studia. Niestety psina zmarła niedługo po premierze tytułu. Dzięki swojemu panu, będzie na wieki zapamiętana jako ważna część siódmego Ace Combat, a przynajmniej jego marketingu. Z psem w formie obrazka, gifa czyu wideo, nowy Ace Combat to spełnienie marzeń fanów, czekających na pełnoprawną produkcję od wielu lat. Jeśli zainteresowani jesteście spojrzeniem na rozgrywkę, to zachęcam do całkiem świeżego materiału RaczejKonsolowo na YoutTube, w którego tle właśnie można podziwiać produkcję z samolotami w roli głównej.

The Last Guardian

Nagroda: Czworonogi Przyjaciel Roku (teraz na serio)

Przejdź do recenzji

Dobra, teraz tak już na poważnie z tym czworonogiem do nagrody. Trico z The Last Guardian to wyjątkowe osiągnięcie, jeśli chodzi zarówno o animacje, jak i sztuczną inteligencję, w której nie chodzi o błyskotliwość czy zaskakiwanie nas swoją…inteligencją (masło maślane), a wiernym odwzorowaniem zachowania zwierzęcego kompana. Biorąc pod uwagę, że Trico należy do gatunku, jak najbardziej fikcyjnego, to pewnie dziwnie zabrzmi stwierdzenie, że zachowywał się on w grze niezwykle naturalnie. Raz słuchał, a raz nie. Innym razem zupełnie nie potrafiliśmy się z nim dogadać, a innym razem wydawało się, że rozumiemy się idealnie. Myślę, że to najlepiej oddany kompan, jakiego widziałem w grach wideo, który przez całość gry, nigdy nie zakłóca naszej imersji z tytułem. Efekt ten potęguje świetna animacja zwierzaka, którego poruszanie się oraz wszelkie inne animacje, nieustannie zachwycają – więcej o tym w najbliższym WzS. Chociażby dla spotkanie z nim warto zagrać w The Last Guardian.

Borderlands 3

Nagroda: Złota (face)Palma na Festiwalu w Bugnnes

Przejdź do recenzji

Jestem niezwykle zniesmaczony faktem, jak wiele problemów napotkałem ogrywając Borderlands 3. Tak świetny tytuł, na który tyle czekałem i takie problemy – no smuteczek. Nie jestem w stanie pojąć, dlaczego Gearbox, mając tyle czasu, nie udało się dopieścić swojej produkcji do należytego poziomu. Nie wierzę, że problemy, o których pisałem w recenzji nie pojawiły się podczas QA produkcji. Nie byłbym też zdziwiony, gdyby za jakiś czas się okazało, że nieodpalające się questy naprawia „jedna linia kodu”. A jak bardzo wyczekiwanym tytułem dla graczy było trzecie Borderlands? Gra sprzedała ponad pięć milionów egzemplarzy w pierwszym tygodniu od premiery, stając się najszybciej sprzedającym się tytułem wydawcy, Take Two. Boli, że po tak długim oczekiwaniu, nie dostaliśmy produktu lepiej sprawdzonego.